Zirve sporcularının 3917 metrelik Erciyes tırmanışı hikayesi

Kamp Günlükleri-11

Zirve sporcularının 3917 metrelik Erciyes tırmanışı hikayesi

TURGUTLU Zirve Dağcılık Spor Kulübü sporcusu Semih Çolak, 1-2 Mart tarihlerinde zorlu şartlarda gerçekleştirdikleri 3 bin 917 rakıma sahip Erciyes Dağı (İç Anadolu Bölgesi'nin en yüksek, Türkiye'nin 5.yüksek dağı) tırmanışının hikayesini gazetemize anlattı.

Yüksek irtifa sporcusu Semih Çolak yaptığı açıklamada: “Bazen dağlar çağırır, gitmek gerekir” sözü dağlara gönül veren tüm dağcılar gibi bizim için de büyük önem taşır. Evet İç Anadolu’nun en yüksek doruğu olan Erciyes de aylar öncesinden başladı bizi çağırmaya.3917 metrelik zirveye dokunmak her dağcının olduğu gibi bizim de hayalimiz. Bu karşı konulmaz çağrıya daha fazla kayıtsız kalamadık ve 15-16 Şubat’ta yapılacak olan şenliğe katılmaya karar verdik. Kudret Ulutaş , İsmail Gökçe ve bendenizden oluşan ekibimize Manisa’dan Cumartesi Dağcısı Onur Yakar ve Demirci’den İskokanadam Gökhan Akbal da dahil oldu. Tüm programlarımızı izinlerimizi ayarladık ancak bir şeyi hesap edemedik. Şubat ayında yağan yoğun kar çığ tehlikesini ortaya çıkardı. Türkiye Dağcılık Federasyonu da sporcuları riske atmayarak tırmanışı 1-2 Mart 2025 tarihine erteledi.

Son antrenmanlar yapıldı, izinler ayarlandı, biletler alındı ve büyük gün geldi çattı.2025 yılının ilk yüksek dağ tırmanışının heyecanı çarşambadan başladı. Klasik çanta hazırlama merasimi 2 gün sürdü. Hava soğuk, şartlar zorlu hiçbir şey unutmamak gerek. Derken Cuma oluverdi. Akşamüstü iş çıkışı ekip arkadaşlarımla birlikte otogara gittik. Burada Onur da bize katıldı. Saat 20:00 de hareket ettik , Salihli’den Gökhan’ı da alıp uzun yolculuğumuza devam ettik.1 Mart Cumartesi sabahı 07:00 de Kayseri otogara ulaştık.Şehir merkezine giderek güzel bir öğünle karnımızı doyurduk. Dağcılara alışkın Kayseri halkı ağır yüklerimizi hiç yadırgamadı. Son alışverişimizi yaparak Erciyes Kayak Merkezi’nin yolunu tuttuk.

Kayak merkezinde şenlik komitesine kayıtlarımızı yaptırdık. Katılım belgelerimizi ve hediye bufflarımızı alıp dağcıların toplanmasını beklemeye koyulduk. Beklerken uzun zamandır görüşmediğimiz dağcı dostlarla karşılaşmak, sohbet etmek güzel oldu. Kayıttı, hatıra fotoğraflarıydı, sohbetti derken zamanın nasıl geçtiğini anlamadık. Bizler için ayrılan teleferiklerle Zümrüt Telesiyej alanına ulaştık. Burada ikişer ikişer telesiyejlere binerek Erciyes Dağı eteklerine vardık. Ardından kamp yüklerimizi sırtlanarak yaklaşık bir saatlik yürüyüşle çobanini kamp alanına ulaştık.

Kamp Alanı

Güneş batmadan çadırları kurmak gerek, ancak önce karlı zemini temizlemeli, düzlemeli sonrasında da çadırları kurmalı. Nihayet çadırlar kuruldu, malzemeler yerleştirildi. Tüpümüzü yaktık ve tarhana çorbamızı kaynatmaya başladık. Kıtır ekmeklerimizle birlikte afiyetle yedik ve saat 17:00 deki teknik toplantıya katıldık. TDF Kayseri İl Temsilcisi İsmail Yılmaz ve faaliyet sorumluları gerekli bilgilendirmeleri yaptılar. Toplantının ardından kahvelerimizi yudumlayarak keyifli bir sohbete daldık. Tırmanış saat 04:00’te başlayacak. İyice dinlenmek gerek diyerek çadırlarımıza çekiliyoruz. Hava epey soğuk. Çift mat ve uyku tulumu da olsa -13 derecelik (hissedilen -20) soğuk keyifli bir uyku uyumama engel olacak. Her zaman olduğu gibi uyumadan önce zirve çantamı hazırlıyorum. Son kontrollerimi yapıp uyuma çalışmalarına başlıyorum. Çalışma diyorum çünkü hem hava gerçekten soğuk hem de saat epey erken. Bir bardak su içeyim derken bakıyorum ki su da donmuş. En iyisi vücut ısımla tulumu ısıtıp dinlenmek diye düşünürken uyuyakalıyorum.

Saat 02:00 de alarmın çalmasıyla uyanıyorum. Bu dağcılık işinin en zor kısımlarından birisi de zar zor ısıttığın tulumdan çıkmak. Biraz oyalanıyorum ama korkunun ecele faydası yok. Eninde sonunda o tulumdan çıkılacak diyorum ve çıkıyorum. Tırmanış için hazırladığım kıyafetleri giydikten sonra kaskımı takıp; dönüşte zorlanmamak adına matımı ve uyku tulumumu kılıflarına koyup çantama yerleştiriyorum. Ekip arkadaşlarımın da uyandıklarından emin olduktan sonra 03.30 da çadırımla vedalaşıyorum. Kudret, İsmail Abi, Onur ve Gökhan ile birlikte 150 kişilik grubun ortalarına dahil oluyorum.

Tırmanış Zamanı

2.Mart Pazar sabahı Saat 04:15 te yavaş tempoda başlayan tırmanışın çok güzel geçeceğine inanıyorum. Kafa lambalarımızın ışığında küçük ama emin adımlarla zirveye ilerliyoruz. Kısa nefes molalarıyla olduğumuz yerde dinleniyoruz. Deneyimli dağcıların bizler için önde iz açtığını bilmek oldukça güzel ve güven verici.150 kişilik gruba yaklaşık 1 metrelik karda iz açmak hiç de kolay bir iş değil.(Ben de zaman zaman tırmanışlarda iz açtığım için yaşadıkları yorgunluğu hissedebiliyorum) Katılımcılar tarafından Manisalılar olarak adlandırılan ekibimiz neşeli ve disiplinli bir şekilde yürüyüşe devam ediyor. Kahvaltı kayalıklarına gelmeden güneş yavaş yavaş ilk ışıklarını bize gönderiyor. Muhteşem manzarayı fotoğraflayabilmek için duruyorum, yana kayıyorum, ekibi oyalamadan arkadakileri bekletmeden bu anı ölümsüzleştirmek istiyorum. Derken kahvaltı kayalıkları imdadıma yetişiyor, burada mola veriyoruz. Sahur, dinlenme, fotoğraf ve krampon takma molası oluyor bu mola ve oldukça da iyi oluyor. Sonrasında ise krampon ve kazmalarımızın desteğiyle esas tırmanış başlıyor. Şeytan Kulvarı olarak adlandırılan rotaya giriyoruz. Yaklaşık 70-80 derecelik eğime sahip bir dikliğe tırmanmak yorucu olacak. Ama arkamı bir dönüyorum kiiii; hayallerimde gördüğüm, gerçekte de görmeyi çok istediğim manzarayla karşı karşıyayım. Bulutların dansı, güneşin ışık oyunları, karlı dağlar öyle uyum içinde, öyle muazzam bir görüntü oluşturuyor ki seyrine doyum olmuyor doğrusu. Şeytan Kulvarı’nın sonu da zirveyi görüyoruz, adeta bize göz kırpıyor. Nihayet saat 10:00’da 3917 metrelik zirveye dokunuyoruz. Fotoğraflar, kutlamalar, törenler derken zirvede epey zaman geçiriyoruz. Zirve arkadaşlarım Tenzig ve İbiş de zirvenin keyfini çıkarıyorlar. Yeni arkadaşları Karacuk ile de poz verdiler. Biz de bu arada Türkiye Dağcılık Federasyonu Manisa İl Temsilciliği pankartımızı gururla açıyoruz. Ardından ayrılma vaktinin geldiğini hatırlayıp inişe geçiyoruz. Yine çıktığımız neşe ve disiplinle yavaş tempoda klasik rotadan inişi sürdürüyoruz. Her zaman söylerim; iniş hep daha tehlikelidir. Zirveyi yapmış olmanın rehaveti ve günün yorgunluğu ile ayaklara binen yükün de artması birleşince istenmeyen kazalar gerçekleşebiliyor. Çok şükür ki hiçbir sorun yaşanmadan saat 13:30 da sağ salim kamp alanımıza ulaşıyoruz.

İşte size bir zor kısım daha: Kamp Toplama ve Veda

8-9 saat yürümüşsün, ERCİYES zirveyi yapmışsın, yorgunsun ama mutlusun ; bir geliyorsun kampa daha çadır toplayacaksın, çanta hazırlayacaksın, onca yorgunluğun üstüne o çantayı yüklenip yürüyeceksin...Bunların hepsini ekip arkadaşlarımla yardımlaşarak yapıyoruz. Bir de bakmışım çantam sırtımda. Dönüşe hazırım. Kamp yüküyle 1,5 saatlik zorlu yürüyüş bizi bekliyor. Düşe kalka, dinlene dinlene bizi Develi Kapı kayak alanına ulaştıracak telesiyeje biniyoruz. Dostlarla vedalaşıp, önce halk otobüsüyle merkeze, ardından da tramvayla garaja ulaşıyoruz. Bir şeyler atıştırdıktan sonra Kayseri’ye veda edip memleketin yolunu tutuyoruz...

Türkiye Dağcılık Federasyonu liderliğinde, Dağcılık Federasyonu Kayseri İl Temsilciliği, K2 Spor Kulübü ve Karsisspor‘un ortaklaşa düzenlediği 16. Geleneksel Uluslararası Kış Dağcılık Şenliği Erciyes Zirve Tırmanışı’nda emeği geçen Federasyon Temsilcisi İsmail Yılmaz’a , Faaliyet Sorumlusu Mustafa Eliaçık’a, rehberlerimize, artçılarımıza , iz açıcı öncülerimize ve adını sayamadığım tüm görevlilere çok teşekkür ederim. Ayrıca bu zorlu tırmanıştaki yol arkadaşlarım İsmail Gökce’ye, Kudret Ulutaş’a, Gökhan Akbal’a (İskokanadam) ve Onur Yakar’a (cumartesidağcısı) uyumlarından ve desteklerinden dolayı teşekkürlerimi sunarım. Bir sonraki macerada görüşmek üzere; bizi izlemeye devam edin...